Adi ortaklık, iki veya daha fazla kişinin mallarını ve emeklerini ortak bir amacı gerçekleştirmek üzere bir araya getirmeyi üstlendikleri bir sözleşme türüdür. Bu ortaklıktan doğan uyuşmazlıklarda görevli mahkemenin belirlenmesinde öncelikle davanın özel görevli mahkemelerin görev alanına girip girmediği incelenmelidir. Adi ortaklığa ilişkin davanın ticari dava niteliğinde olup olmadığının tespiti, mutlak ve nispi ticari dava ayrımı çerçevesinde TTK’nın 4 ve 5. maddelerine göre yapılmalıdır. Adi ortaklıkla ile bağlantılı davalar mutlak ticari davalar arasında sayılmamıştır ve ancak nispi ticari dava şartlarının sağlanması durumunda ticari dava olarak nitelendirilmesi mümkündür. Bu kapsamda çalışmamızda ilgili konu özellikle yargı kararları ve doktrindeki görüşler ışığında incelenecektir.
An ordinary partnership is a type of contract in which two or more persons agree to combine their assets and labor in order to achieve a common purpose. In disputes arising from such partnerships, the first step in determining the court of jurisdiction is to examine whether the case falls within the jurisdiction of specialized courts. The classification of a dispute concerning an ordinary partnership as a commercial case must be assessed within the framework of the distinction between absolute and relative commercial cases, pursuant to Articles 4 and 5 of the Turkish Commercial Code. Cases related to ordinary partnerships are not listed among absolute commercial cases and can only be considered commercial cases if the conditions of a relative commercial case are fulfilled. In this context, our study will examine the subject particularly in light of judicial decisions and scholarly opinions.